Δεν ήταν γραφτό να βρεθεί η ΑΕΚ σε τελικό Κυπέλλου έπειτα από τόσα χρόνια, στη νέα προσπάθεια της οποίας ηγείται ο Μάκης Αγγελόπουλος.
Γράφει ο Γιάννης Σηφάκης
Και δεν ήταν, ακριβώς γιατί ο διοικητικός ηγέτης της ΚΑΕ είναι εξαιρετικά πιθανό να μην έχει αντιληφθεί ότι με τον Γιούρι Ζντοβτς στον πάγκο, τα (πολλά) χρήματα που επενδύει είναι αδύνατον στην πράξη να του επιστραφούν μέσω της ηθικής ικανοποίησης.
Είναι «αμαρτία από τον Θεό» αυτήν την πλούσια σε φρεσκάδα και ταλέντο ομάδα να την κουμαντάρει ο Σλοβένος, που αποδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο αυτό που λέγεται και συμφωνείται παγκοσμίως: Οτι δεν αρκεί να είσαι κορυφαίος, σπουδαίος, σημαντικός ως παίκτης (και ο Ζντοβτς ήταν) για να έχεις τη δυνατότητα να κοουτσάρεις αναλόγως.
Δεν ξέρω αν πάσχει από υπεροψία σε σημείο που να μη διακρίνει ακόμη και το πιο εύκολο σε ένα αδαές μπασκετικά μάτι: Οτι δηλαδή ο Τζάουαντ Γουίλιαμς βρίσκεται σε περίοδο παρατεταμένου ντεφορμαρίσματος. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιείται, αλλά όταν ένας παίκτης για εύλογο χρονικό διάστημα δεν αποδίδει τα αναμενόμενα ούτε καν στα θεωρητικά ευκολότερα ματς, δεν είναι λογικό να τον κρατά ο προπονητής του στο παρκέ εμμένοντας μάλιστα στα σουτ έξω από τα 6,75 μ.
Ο Αμερικανός ψηλός δεν βρίσκεται σε καλό φεγγάρι, κάτι που δεν είναι παράξενο ή πρωτοφανές για οποιονδήποτε αθλητή. Πρωτοφανές είναι στα κρίσιμα τελευταία λεπτά του πιο καθοριστικού αγώνα της χρονιάς να τον κρατάς στην πεντάδα περιμένοντας μήπως και «του βγει» κάποια φάση…
Το πρόβλημα φυσικά στην ΑΕΚ δεν είναι ο Γουίλιαμς ή όποιος άλλος αθλητής. Είναι όμως ο κόουτς και φυσικά ο διοικητικός της ηγέτης. Μόνο που ενώ οι μεγαλομέτοχοι ή οι πρόεδροι των ομάδων κατηγορούνται από τους οπαδούς τους για «τσέπες με καβούρια», εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Ο Μάκης Αγγελόπουλος καλείται να βάζει (και το κάνει) το χέρι όλο και πιο βαθιά στην τσέπη, αλλά ίσως να έχει πειστεί από κάποιους ότι πορεύεται σωστά διατηρώντας τον Σλοβένο στον πάγκο.
Αλλά θα έχουμε σύντομα την ευκαιρία να ξαναγράψουμε για τον Ζντοβτς και την εξαιτίας του πίκρα των χιλιάδων φίλων της ομάδας που άλλα ονειρεύονται και άλλα βλέπουν λόγω της… αρτηριοσκλήρυνσης που παρουσιάζει στα κρίσιμα σημεία.
Στα «του αγώνα», ήταν λογικό πως ο Άρης θα ήταν πολύ καλύτερα διαβασμένος σε σχέση με την αναμέτρηση στο ΟΑΚΑ πριν μια εβδομάδα, όταν και η Βασίλισσα μπροστά σε περίπου 7 χιλιάδες φίλους της περιόρισε το σύνολο του Δημήτρη Πρίφτη και νίκησε με διαφορά 20 πόντων. Ηταν επίσης λογικό πως εξαιτίας της κρισιμότητας του παιχνιδιού θα βλέπαμε άλλο ματς, με τις δύο ομάδες να παλεύουν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο για τη νίκη. Οπως κι έγινε…
Δυστυχώς η ΑΕΚ δεν είχε σωστή αμυντική λειτουργία στο τέλος του αγώνα και έδωσε το δικαίωμα στον Αρη να πιστέψει και να καταφέρει -εν τέλει- την πρόκριση στον τελικό της διοργάνωσης.
Στο παιχνίδι ξεχώρισε ο Ντίξον με τη συμβολή του στον εκτελεστικό τομέα και τις τρίποντες βόμβες του, ο Ούκιτς με την εμπειρία του και την προσήλωσή του στις στιγμές που η ομάδα χρειαζόταν ηρεμία, και βέβαια ο Μακ Γκραθ που εμφανίζεται πιο ώριμος πλέον στο παιχνίδι του, με σωστές επιλογές στο δημιουργικό κομμάτι και συμβολή στην εκτέλεση. Μπορεί, ενδεχομένως, να έγιναν λάθη σε κάποιες προσπάθειες αλλά το πρόσημο παρέμεινε θετικό.
Επίσης, θετικό πρόσημο είχε και ο Ελόνου, ο οποίος αν και φάνηκε φοβισμένος στις πρώτες του κινήσεις κάτω από το αντίπαλο καλάθι, έδωσε στην Βασίλισσα αυτά που όλοι ζητούσαμε από το καλοκαίρι και δεν βλέπαμε από τους Οουενς και Φόλκερ. Καλή αμυντική λειτουργία από τον Νιγηριανό σέντερ, με συνεισφορά στις δύο πλευρές του παρκέ και λύσεις στην επίθεση, αποτελώντας το φόβητρο στη φροντ-λάιν.
Στον αντίποδα, σε «χαμηλές πτήσεις» οι υπόλοιποι ψηλοί της ομάδας αφού μαζί με τον αρνητικότατο Γουίλιαμς, ο Μιλόσεβιτς έμοιαζε χαμένος στον αγωνιστικό χώρο, ξεκάθαρο δείγμα πως ο Αρης ήταν ορθά διαβασμένος, ο Μαυροειδής φανέρωσε ξανά τα ίδια προβλήματα και ο Σάκοτα, αν και ήταν σχετικά καλός, τραυματίστηκε σοβαρά στο δεύτερο ημίχρονο και δεν μπόρεσε να προσφέρει σημαντικές βοήθειες.
Από την ώρα λοιπόν που η ΑΕΚ δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τα ψηλά κορμιά της ομάδας, ήταν λογικό πως η περιφέρεια θα έπρεπε να «ξελασπώσει». Εν μέρει, τα μακρινά σουτ μπήκαν, αλλά κάτι τέτοιο εκ του αποτελέσματος δεν αποδείχθηκαν αρκετά.
Αλλά είπαμε: Πολλά μπορούν να γίνουν σε ένα παιχνίδι, με την έννοια ότι κάποιος-κάποιοι είναι λογικό να βρεθούν σε κακή βραδιά. Αυτό που δεν μπορεί να συμβαίνει, είναι να βρίσκεται σχεδόν μόνιμα ο “ηγέτης” του πάγκου σου…
