Ο Γιάννης Σηφάκης γράφει για τον εφιαλτικό αποκλεισμό της ΑΕΚ από τον Προμηθέα και την αγγαρεία με το Περιστέρι.
Εάν κάποιος έλεγε στην αρχή της σεζόν πως η ΑΕΚ θα έμπαινε στα πλέι-οφ ως πρώτη της κανονικής διάρκειας, θα γελούσαμε μαζί του. Κι αν ο ίδιος ισχυριζόταν πως η περσινή Κυπελλούχος Ελλάδος και Πρωταθλήτρια Ευρώπης στο BCL θα αποκλειόταν από τον Προμηθέα στα ημιτελικά και έχανε εντός έδρας στους αγώνες για την τρίτη θέση από το νεοφώτιστο Περιστέρι, σίγουρα θα ψάχναμε τις εφημερεύουσες ψυχιατρικές κλινικές.
Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν εφέτος στο συναρπαστικό πρωτάθλημα της Basket League, με την Βασίλισσα να έχει βαλθεί να μας τρελάνει και να μας στείλει στους ψυχίατρους, αλλά όχι για τους σωστούς λόγους…
Είναι δεδομένο πια πως η ομάδα πληρώνει τον πικρό αποκλεισμό από την γερμανική Μπάμπεργκ και τον σοβαρό τραυματισμό του Μασιούλις, με τον Λιθουανό να αποτελεί τον ηγέτη της στα αποδυτήρια.
Αλλά η ελεύθερη πτώση όλων ανεξαιρέτως είναι αδικαιολόγητη, ειδικά αν σκεφτούμε το κίνητρο των παικτών για διάκριση και συμμετοχή μετά από πολλά χρόνια στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος.
Και μπορεί να μην είναι για όλους ίδιο το κίνητρο, αλλά ξεκάθαρα και μόνο η λάμψη ενός τελικού και η ευκαιρία να γεμίσει το ΟΑΚΑ ξανά και ξανά από κόσμο, αποτελούν μαζί μία τεράστια ευκαιρία για κάθε παίκτη.
Πολλές φορές ακούμε και διαβάζουμε το ρητό «αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει», το οποίο είναι σωστό αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν επαληθεύεται…
Και οι παίκτες, και ο προπονητής, αλλά και ολόκληρο το τμήμα έχει κάνει άλματα σε σχέση με άλλες χρονιές και σε αγωνιστικό, και σε οργανωτικό επίπεδο. Κάτι το οποίο επιστεγάστηκε με τρία τρόπαια και πολλές ακόμη διακρίσεις.
Δεν μπορεί λοιπόν η ομάδα που βγήκε πρώτη στον πιο δύσκολο όμιλο του BCL, που έπαιξε θελκτικό μπάσκετ για μεγάλα διαστήματα στη σεζόν και με παίκτες ποιότητας, να φτάνει στο σημείο να παίζει οκτώ ματς κόντρα σε Χολαργό και Προμηθέα και να χάνει τα τέσσερα.
Η λογική έχει πάει περίπατο και δυστυχώς αυτό έχει αντίκτυπο σε όλα τα επίπεδα. Στους παίκτες που πλέον δεν τα δίνουν όλα, στους οπαδούς που έτσι κι αλλιώς δείχνουν να μην ενδιαφέρονται αρκετά για το μπάσκετ, και στον προπονητή που εξαιτίας της πίεσης κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο.
Δυστυχώς ο Μπάνκι απέτυχε, και η λέξη «δυστυχώς» χρησιμοποιείται διότι είχε όλα τα εχέγγυα για να πετύχει, ακόμη κι αν δεν έπαιρνε κανένα τρόπαιο την εφετινή χρονιά (κατέκτησε βέβαια το Διηπειρωτικό Κύπελλο στο Ρίο ντε Τζανέιρο).
Απέτυχε γιατί στα κρίσιμα δεν έδειξε ικανός να «κουμαντάρει» το καράβι, γιατί δεν προώθησε τους νέους όπως ακούγαμε και εν μέρει είδαμε το καλοκαίρι, και κυρίως γιατί η απώλεια του Μασιούλις δεν είχε μόνον αγωνιστικές επιπτώσεις αλλά και ψυχολογικές εντός των αποδυτηρίων.
Η επόμενη ημέρα είναι ημέρα επιλογών από πλευράς διοίκησης, για να διαλέξει ελεύθερα τον προπονητή και την ομάδα που θα μπουν στο νέο γήπεδο στα Άνω Λιόσια. Και θα εξαρτηθούν πολλά αυτό το καλοκαίρι από τις προσθήκες και το οικονομικό άνοιγμα που θα επιχειρηθεί (εάν κι εφόσον επιχειρηθεί) για τους ξένους παίκτες.
Όσον αφορά την σειρά με το Περιστέρι και το πρώτο παιχνίδι, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η ομάδα δεν ήθελε και ταυτόχρονα δεν μπορούσε…
Σημαντικές οι απώλειες, μπόλικη η κούραση, θολωμένο το μυαλό αλλά οι παίκτες δείχνουν σαν να προκαλούν την τύχη τους και να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να χαλάσουν την εικόνα που έφτιαξαν στα γήπεδα της Ευρώπης τους προηγούμενους μήνες.
Κρίμα δεν υπάρχει στον αθλητισμό, λύπηση όμως ναι.
