Το πρώτο παιχνίδι των ημιτελικών κόντρα στον Παναθηναϊκό έφερε μια αναμενόμενη αλλά εύκολα διαχειρίσιμη ήττα.
Γράφει ο Γιάννης Σηφάκης
Η είδηση για μια ακόμη ήττα της Βασίλισσας από τον Παναθηναϊκό, δεν αποτελεί έκπληξη τα τελευταία χρόνια. Τουναντίον έχει γίνει συνήθεια από όλους. Μια κακή συνήθεια που η ίδια η ΑΕΚ προσπαθεί να αποβάλει από πάνω της. Να αποβάλει από το DNA των τελευταίων ετών.
Το ροζ φύλλο αγώνα «πήγε» στο φαβορί, δηλαδή στον Παναθηναϊκό. Σε μια ομάδα που παρά τα εσωτερικά προβλήματα, τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό και τις μουρμούρες, καταφέρνει να διατηρείται στο επίπεδό της και να δείχνει χαρακτήρα στα σημεία.
Αυτήν την ομάδα είχε να αντιμετωπίσει η Βασίλισσα. Μια δύσκολη αντίπαλο με μεγάλες προσωπικότητες, με πολλαπλές λύσεις από τον πάγκο και ένα τεχνικό επιτελείο που ανήκει στην «ελίτ» της Ευρώπης.
Η πίκρα για την ήττα είναι δεδομένη στο κιτρινόμαυρο στρατόπεδο αλλά σίγουρα υπάρχει και μια (μικρή) ικανοποίηση για το πρόσωπο της ομάδας στον αγώνα.
Η ΑΕΚ, αν και βρέθηκε πίσω στο πρώτο δεκάλεπτο, κατάφερε να γυρίσει το παιχνίδι και να προηγηθεί, προτού οι διαιτητές στείλουν τις δυο ομάδες στα αποδυτήρια. Το άσχημο ξεκίνημα και η οδηγία για αξιοποίηση των σουτέρ δεν «έπιασε», κάτι που έδωσε την ευκαιρία στον Παναθηναϊκό να τρέξει στο παρκέ και να χτυπήσει στο ανοικτό γήπεδο.
Ο ασταμάτητος Σίνγκλετον δεν μπορούσε να εμποδιστεί από κανέναν παίκτη της Βασίλισσας και απαιτήθηκε ειδική διαχείριση στα μαρκαρίσματα. Επιστρατεύθηκε μέχρι και ο ΜακΓκραθ για να τον μαρκάρει, ώστε να αναγκαστεί ο αντίπαλος να διαβάσει το μισ-ματς και να στείλει την μπάλα στον Αμερικανό.
Με αυτή την κίνηση, ο Μανωλόπουλος ρίσκαρε αλλά δικαιώθηκε. Η μπάλα έφτανε επιτυχώς στον Σίνγκλετον μέσα στη ρακέτα έχοντας ως αντίπαλο τον κοντύτερο ΜακΓκραθ και με διπλή παγίδα, ο Παναθηναϊκός αναγκαζόταν να στείλει την μπάλα έξω από τα 6,75 για μακρινό σουτ.
Τα τρίποντα πλήγωσαν τον Παναθηναϊκό το απόγευμα της Πέμπτης κι έτσι η ίδια η ΑΕΚ, μέσα από την άμυνά της έκανε τον αντίπαλο να αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού του: αντί η μπάλα να πηγαίνει από «έξω» προς τα «μέσα», γινόταν το αντίθετο…
Παράλληλα, το ποσοστό τριπόντων της ΑΕΚ ήταν κι αυτό απογοητευτικό, κάτι που ανάγκασε τον κόουτς Μανωλόπουλο να επαναφέρει το inside game στην τακτική της ομάδας. Τόσο ο Μαυροειδής, όσο και ο Μαυροκεφαλίδης, τροφοδοτήθηκαν σωστά στο λόου ποστ και είχαν το απαιτούμενο «παραθυράκι» για να πάρουν προσπάθειες και να χτυπήσουν τον αντίπαλο.
Σε αυτό το σημείο, η Βασίλισσα αξιοποίησε σωστά και τον μοναδικό παίκτη που διαθέτει στο ρόστερ της, ο οποίος με μια του κίνηση μπορεί να είναι καθοριστικός (εφόσον βέβαια του «βγαίνει» το παιχνίδι…). Ο Ντίξον πέρασε στο παρκέ, έτρεξε, είχε διάθεση και τρελά κέφια, πληγώνοντας τον Παναθηναϊκό από μακριά. Άξιος συμπαραστάτης και η επιθετική σταθερά της εφετινής ομάδας, ο αρχηγός Ντούσαν Σάκοτα.
Και μπορεί οι περισσότεροι παίκτες να μην ήταν και σε πολύ καλό βράδυ, όμως η ΑΕΚ έπαιξε σαν ενιαίο σύνολο και κατάφερε να πάρει μια μικρή διαφορά στο ημίχρονο.
Στο δεύτερο ημίχρονο, η πλάστιγγα έγειρε ξεκάθαρα υπέρ του Παναθηναϊκού. Ο Πασκουάλ έδωσε την οδηγία για περισσότερες ατομικές ενέργειες και μεταφορά της μπάλας στο λόου ποστ, ενώ η κακή ημέρα των Μαυροκεφαλίδη, Μιλόσεβιτς και Ούκιτς δεν έδωσαν πολλά περιθώρια αντίδρασης.
Σίγουρα θα έχουμε να πούμε πολλά πράγματα για την απουσία του Ελόνου από το παρκέ στο δεύτερο μισό του ματς, αλλά οφείλουμε να δεχθούμε την σωστή διαχείριση χρόνου που έκανε ο προπονητής της ομάδας με τους παίκτες.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το παιχνίδι έληξε με τον Παναθηναϊκό να επιβεβαιώνει τις προβλέψεις και με δέκα πόντους διαφορά να παίρνει την μία από τις τρεις νίκες που απαιτούνται για να βρεθεί στους εφετινούς Τελικούς της Basket League.
Η ήττα δεν ήρθε απρόσμενα, αλλά σίγουρα εάν δεν υπήρχε το κακό πρόσωπο των βασικών γραναζιών της ομάδας, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Πάντως, η Βασίλισσα είναι δεδομένο πως θα μάθει μέσα από αυτές τις ήττες να κάνει σωστότερη διαχείριση στα δυνατά παιχνίδια και να αυξάνει το δικό της επίπεδο, χρόνο με τον χρόνο.
Το γεγονός ότι κάνουμε λόγο για πίκρα μετά από ήττα κόντρα στον Παναθηναϊκό, φανερώνονται οι προσδοκίες που (ορθώς) έχουν δημιουργηθεί, απλώς ίσως να είναι νωρίς για κάτι τέτοιο. Να θυμίσουμε πως πριν λίγα χρόνια, η ομάδα πάλευε να εξασφαλίσει την άνοδό της στην πρώτη τη τάξει κατηγορία…
Από εκεί και πέρα, αυτό που όλοι θα «απαιτήσουμε» από την ΑΕΚ, είναι να δούμε μια ομάδα η οποία για 40 λεπτά να παίζει το παιχνίδι της, να είναι συγκεντρωμένη στον στόχο και να μπορεί να διαχειριστεί στα κρίσιμα σημεία το πλεονέκτημα στο σκορ, δίχως να τα… χάνει στο τέλος.
Ο Μανωλόπουλος γνωρίζει την ομάδα πολύ καλά, ήταν πριν τον Ζντοβτς και παραμένει και μετά από αυτόν. Τους παίκτες τους γνωρίζει, δουλεύει καθημερινά μαζί τους και ξέρει τις δυνατότητές τους. Όλοι μας ελπίζουμε να δούμε ένα καλοδουλεμένο σύνολο που θα ματώνει στο παρκέ. Ευχή όλων, αυτό να συμβεί και την Κυριακή, στον δεύτερο αγώνα της σειράς!
